©
ZELFVERTROUWEN
Diep in de mens verscholen,
oproepbaar als het leven
schier normaal is,
als men zich om niets
hoeft te bekommeren,
daar waar wegen vlak
en overzichtelijk zijn,
ligt een kracht die
voor je werkt.
Edoch, als het meer verandert
in een droge vlakte,
massieve ijsbergen smelten
tot water,
bergen ontdaan worden
van hun toplaag,
en vuur een bos heeft
doen blakeren en verschroeien,
dan is die kracht verdwenen.
Het zien van totale verwoesting,
waar goud is veranderd
in lood,
waar de meter in het
rood staat,
geeft de mens het gevoel
van ontreddering,
wankelend over een pad,
bezaaid met brokstukken
van wat eens was.
Waar anderen door de
last van verandering dreigen te bezwijken,
het leven zinloos en
absurd is geworden,
zijn er toch mensen
die tegen de stroom in zwemmen,
wars van wat anderen
zeggen of vinden,
traag maar gestaag de
last van het verleden trachten af te werpen.
Zij zijn de belichaming
van wat wij als kind al meekrijgen,
een niet te stuiten
stroom van energie die toeneemt,
die de grijstinten van
de dag van kleur doen veranderen,
onvruchtbare grond weer
leven geven,
als een ontpopte vlinder
pompen zij kracht in de vleugels.
Het is niet wat je meemaakt,
het is wat je ermee
doet,
in die daad ligt het
zelfvertrouwen opgesloten,
als betonnen pijlers
voor een nieuwe start.
©
Aad van Mil