©
CONTACT
De gangen in het hoofd
zijn lang en kronkelig.
Op zoek naar een antwoord
passeert er veel.
Gedachten, emoties,
zoeken een weg naar.....het schier onvindbare.
Telkens weer loopt men
tegen de herhaalde vragen en oplossingen,
en kakofonie van geluid
die niet stopt.
Hoogspanning die geen
uitlaat vindt.
Geketend in de tredmolen,
ronde na ronde, en het
hoofd is al zo moe.
Van buiten is er weinig
te zien,
al laat de vermoeidheid
zich wel blijken.
Ondanks deze maalstroom
van confrontatie,
laat de geestkracht
zich niet breken.
De isolatie door de gedachten
laat zich breken door een fenomeen.
De donkere wolken in
de geest zijn toch op te lossen.
Ook al lijkt het op
een druppelende kraan,
de warmte en affectie
van zij die er zijn,
die hun armen openen
en de warmte de vrijheid geven,
die zonder terughoudendheid
laten delen wat ze voelen.
Het blijven druppels,
maar de stroom is niet te stoppen.
Lavend aan deze liefde,
komt men in de oase.
Omringd door hitte en
zand, is daar de veilige plek.
Daar waar je beschermd
bent tegen de verzengende en ongenaakbare wind.
De plaats waar de geest
kracht opdoet, waar de tank gevuld kan worden.
Je hebt niet veel mensen
nodig om daar te komen,
ze lopen al mee, vlak
achter je en helpen je om daar te komen, telkens weer.
Als een tredmolen, alleen
nu gevuld met de kracht van onvoorwaardelijkheid.
Samen lopen maakt het
lichter, eenzaamheid ligt ver weg.
©
Aad van Mil