©
Twee
Als de vulkaan alles
verwoest heeft,
en een naakt en rokend
land achter laat,
waar onvruchtbaarheid
heerst,
dan is het duidelijk,
hier groeit niets.
Tegen de waanzin van
deze destructie,
het absurde van verspilling,
zorgt de natuur voor
balans.
Schier naakte vlaktes,
ontvangen het zaad,
hun grillige structuur,
geeft houvast.
Incidentele regenbuien
zorgen ervoor,
dat tegen alle verwachtingen
in,
de kiem voor nieuw leven,
wortel kan schieten.
Temidden van vernietiging,
groeit de bloem van
vastberadenheid,
als een arrogant baken,
die laat zien dat wat
eens schitterend was,
wederom mooi kan worden.
Zelf de wetten van de
natuur,
moeten zich conformeren,
aan de actie van de
individu,
die laat zien dat niets
verloren is,
als men volhardt in
onvoorwaardelijke liefde.
© Aad van Mil